Przełom października i listopada jest wyjątkowym okresem zadumy nad przemijaniem. Nasze myśli biegną w stronę tych, których nie ma już z nami, gdyż odeszli na zawsze i być może spoglądają na nas gdzieś z zaświatów. Repertuar koncertu wpisuje się w towarzyszący nam w tym czasie nastrój kontemplacji, zamyślenia, tęsknoty. W dorobku artystycznym Samuela Barbera odnajdziemy tradycyjne gatunki muzyczne, takie jak koncerty, symfonie i opery. Jego dzieła przepełniają wrażliwość, uczuciowość, liryzm i umiar. Te właściwości sprawiają, że na tle innych amerykańskich kompozytorów XX wieku, takich jak Leonard Bernstein czy Aaron Copland, twórczość Barbera uznaje się za nienowoczesną. Dziś jednak widzimy, jak doskonale owa nienowoczesność wypełniła sentymentalną pustkę spowodowaną modernistyczną rewolucją. Świadczy o tym popularność, jaką zdobyło Adagio na smyczki op. 11. Kompozycja ma przejrzystą budowę – oto chorałowa melodia rozwija się stopniowo, prowadząc do kulminacji, by finalnie się wyciszyć. Prostota i emocjonalność sprawiają, że dzieło głęboko porusza słuchacza, czego potwierdzeniem zdaje się być tytuł „najsmutniejszego utworu muzyki klasycznej”, które otrzymało w 2004 roku w rankingu słuchaczy radia BBC. W dalszej części wieczoru zabrzmi Koncert organowy g-moll op. 4 nr 1, HWV 289 Georga Friedricha Händla – jednego z największych kompozytorów i organistów XVIII wieku. Premiera utworu, wraz z dwoma innymi koncertami organowymi, zakończyła się ogromnym sukcesem – słuchacze docenili zastosowane przez kompozytora techniki wykonawcze (swoisty dialog między organami a orkiestrą, zręczne pasaże), które sprawiają, że dzieła te epatują obfitością brzmienia i blaskiem. Nie bez powodu koncerty organowe Händla przez wiele lat były niedoścignionym wzorem dla następnych pokoleń twórców. Na zakończenie wieczoru usłyszymy Requiem d-moll op. 48 Gabriela Fauré, uważane za jedną z najbardziej kunsztownych mszy żałobnych XIX wieku. Łagodność, jak na tematykę dzieła przystało, wynika z osobliwego podejścia kompozytora do tematu śmierci, którą rozumiał, jak sam pisał „jako szczęśliwe uwolnienie, jako pragnienie szczęścia pozaziemskiego, a nie jako bolesne doświadczenie”. Twórca nie tylko wprowadził zmiany w budowie dzieła, ale odbiegł także od tradycyjnej instrumentacji, eksponując najniższe rejestry w akompaniamencie orkiestrowym. Przejrzysta faktura utworu oraz wysublimowane tematy melodyczne sprawiają, że kompozycja do dziś jest najbardziej znanym dziełem tego francuskiego artysty.