Spośród pięciu koncertów fortepianowych autorstwa Sergiusza Prokofiewa największą sławę i uznanie zyskał III Koncert fortepianowy. Odnaleźć w nim można, jakże charakterystyczną dla kompozytora – pianisty ostrą dynamikę, bogactwo ekspresji, śpiewność melodii, żywiołowość czy wreszcie mariaż różnorodnych stylistyk z elementami rosyjskiej ludowości. 

Skojarzenie IV Symfonii f – moll Piotra Czajkowskiego z V Symfonią Ludwiga van Beethovena, ze względu na zarysowany w niej motyw losu, wydaje się oczywiste. Innym nawiązaniem – tym razem do rodzimego folkloru - jest fragment rosyjskiej melodii W polie bieriozka stojała, umieszczony w IV części utworu. Kompozycja powstała w wyniku kryzysu emocjonalnego, wywołanego burzliwymi przeżyciami związanymi z nieudanym małżeństwem. Choć napisanie symfonii kosztowało kompozytora wyjątkowo dużo pracy i energii, jednak satysfakcja z efektu końcowego była ogromna. Również publiczność - choć z powodu nowatorstwa i tragicznego wydźwięku dzieła, początkowo krytyczna - z czasem pokochała ją miłością prawdziwą.